یک روز پیش از امروز

به‌روزرسانی وضعیت

رعد و برق در آسمان‌های تاریک می‌پیچد، باران می‌بارد، من از ون کمپرم بیرون می‌پرم – همه جا لجن است بر روی زمین در دوردست، کامیون دیگری غوغا می کند – یک علامت پزشکی ضعیف روی آسفالت پشت آن دیده می شود. در نزدیکی سنگر با تخته قلع زنگ زده ای که روی آن نوشته شده «منطقه قرنطینه 1» توقف می کند. چشمانم را از صف افراد نقابدار با دستبند که از کامیون به سمت مرزی که «آمریکا» را از «آنها» سد می‌کند، بیرون می‌کشم. در آن سوی مرز، مردانی با کت و شلوارهای همت با نگرانی منتظرند.

مرزها. تعاریف آنها از زمان شروع این کار تغییر کرده است. با عجله به سمت افسر خسته ارتشی می روم که با تعدادی کادر پزشکی از دور ایستاده است. نشان نام او با لکه های گل پوشیده شده است، اما من او را به نام می شناسم. «سرهنگ ساینی؟» برمی گردد، چشمانش تشخیص را نشان می دهد.

خوشحال به نظر نمی رسد. من اهمیتی نمی دهم. با عجله به سمتش می روم و تلفن همراهم را بیرون می آورم: «سرهنگ، خواندی؟ ریضی! خواهرم، او هنوز آنجاست، خانواده اش نیز. خواهش می کنم، من از شما خواهش می کنم. آنها را ببر بیرون. خواهش می کنم.» اشک های ناامیدی روی صورتم می ریزد، اما او نمی تواند آنها را ببیند، باران خیلی شدیدی می بارد یا شاید او آنچه را که می خواهد اکنون ببیند انتخاب می کند. تعداد بیشماری مثل من روزانه به اینجا می آیند.

او به من نگاه می کند، او مرد خوبی است. من می توانم آن را در چشمان او ببینم، اما حتی خوبی ها نیز مرزهایی دارند. نگهبان از آن طرف جاده صدا می زند: «Sirji-saare positive hain، دوباره کار لیا را بررسی کن»، سرهنگ یک تیک در کنار شماره کامیون روی کلیپ بورد خود می گذارد. یک صفحه پر از اعداد در آن وجود دارد. در حالی که به من اشاره می کند که بروم، پاسخ می دهد: «له لو اندر». سرم را تکان می دهم. این یک روال است که ما به صورت هفتگی دنبال می کنیم. موسیقی متن شروع می شود. زاری خاموش عجیب الان بهش عادت کردم انسان ها عجیب هستند. آنها در مواجهه با شرایط مشابه کارهای مشابهی انجام می دهند. این می تواند یک آزمایش علمی باشد. جز اینکه اینطور نیست آن‌ها افراد واقعی پشت آن نقاب‌ها هستند، دهان‌هایشان بسته، دست‌هایشان بسته است. مطمئناً وقتی آنها از آنجا عبور می کنند – دیگر بازگشتی برای “آنها” وجود ندارد. هرگز. اگر زنده بمانند، برای کار در بخش بهداشت در طرف دیگر نگه داشته می شوند. این آخرین درخواست آنهاست. زاری خاموش. همیشه همینطوره گلپ تمرکز کنید.

صدای او واضح‌تر می‌شود، «خانم من نمی‌توانم کمکی کنم، شما از قبل می‌دانید. این یک منطقه ممنوعه است، غیرنظامیان اجازه ندارند. لطفاً کار ما را از آنچه که هست دشوارتر نکنید.» او شروع به دور شدن می‌کند، کفش‌های آدامسی‌اش آب روی کفش‌هایم می‌پاشد. پاهام خیس میشه وقتی به خانه رسیدم باید دوباره آن سوراخ را تعمیر کنم. بازویش را می گیرم. بیش از حد آشنا “آیا شما آن را خوانده اید؟” تکرار می کنم. بازویش را طوری کنار می‌کشد که انگار سوخته است. او زمزمه می‌کند: «فکر می‌کنی داری چیکار می‌کنی؟» او با عصبانیت به شانه‌اش نگاه می‌کند و سپس با صدایی معمولی: «بله، انجام دادم، و صدایشان خوب است، خانم. حتی خوشحالم ما مراقب همه چیز هستیم و به زودی سالم را بیرون خواهیم آورد. حالا، اگر مرا ببخشید.» او می رود.

من نمی توانم خودم را کنترل کنم. سد می ترکد. با تمام وجودم فریاد می زنم. من از تمام دروغ ها و تظاهرها فریاد می زنم. من برای خواهرم و دنیای او فریاد می زنم. فریاد می زنم برای مردمی که به آن سوی مرز منتقل می شوند. من از سرکوب اطلاعات و بیهودگی خشم سوزانی که در درونم می جوشد فریاد می زنم. اما فریادها در سرم است. در واقعیت خودم راه می روم. من برای فردای خواهرم و برای پدر و مادرم که مشتاقانه منتظر بازگشت من هستند، قدم می زنم. می روم تا فردا بجنگم. راه می روم چون راهی پیدا خواهم کرد. باید.

در دوردست، ابرها با صدای بلندتر می‌پرند، به داخل ماشینم می‌پرم. چشمانم از لبخند درخشان تصویر پروفایل او می گذرد و به وضعیت فعلی او می نشینم: “آسمان های آفتابی روشن و نوید یک تابستان گرم.” دروغگو. امیدوارم حالشون خوب باشه من رانندگی می کنم.